POESIE
Jìnd'o cartòne
Jìnd’o cartòne
La dì della ‘Mmacolàte
da jìnd’o cartòne u sò trate.
Muddù… quanne pestrìgghie,
stèdde, mendàgne e frambùgghie.
A iune a iune le sò pegghiàte,
ce so bèdde tutte ‘nzìme acchecchiàte.
U zambognàne, le re mage, le pecorèlle,
u laghètte, u pondicèlle, le pastorèlle.
U pesciaiùle, u ferràre, u candeniìre,
la lavannàre, la gaddenàre, u veccìre.
La pagghie, u ciucce e u vove jìnd’a la grotte,
la Madònne, San Gesèppe e na naca rotte.
Attùrne – attùrne le lusce coloràte,
u ciìle, l’àngiue, la comète.
Maddò ce so’ bèlle, ce so’ creiùse,
genda sèmblece, pe nudde beriùse.
Jì le sèndeche de parlà, de disce,
a me me pàrene tutte amìsce.
Eppò finalmènde, a la vescìgghie
arrìve jìdde, probbie u figghie.
Sì, u figghie de Dì, u Re de tutte quande,
de le straniìre, de le dottùre e le ‘gnorànde.
E achsì la case se iègne de calòre,
trase la lusce, trase u amòre.
E ogne sère me stogghe apprìsse na mezz’ore
na preghiìre, nu penziìre ca stà jìnd’o core.
E Gesù Bambìne me sènde, me sènde
e me fasce scì sèmme chendènde.
Ma po’… alla Befàne arrìve u cartòne,
la fèste ha fernùte, s’achiùte u baraccòne.
No, no… cuss’anne non esìste
ca Gesù se ne va che le fìste.
Cuss’anne Gesù Bambìne
non va’ a fernèsce jìnd’a la candìne.
Dò, donìnde arremànne u Bambinèlle,
o cèndre de la stanze, u poste chiù bèlle.
Cudde Peccenìnne iè la carèzze de Dì
ca nge dà forze e pasce tutte le dì.
Percè tutte le scernàte so’ eguàle
e pe nu ogni dì a va ièsse Natàle.
Emanuele Battista
Natale 2019